مركز تخصصي حضرت زینب كبري(س) آران و بیدگل

مراسم عزاداری امام حسین (ع) با همکاری مرکز تخصصی زینب کبری (س) در مدرسه علمیه حضرت زینب (س) در دهه دوم محرم برگزار شد.

همزمان با ایام سوگواری امام حسین (ع ) مراسم عزاداری عمومی دردهه دوم محرم به مدت ده روز در مدرسه علمیه حضرت زینب (س) برگزار شد.
برنامه های این مراسم شامل قرائت دعای عهد ، زیارت عاشورا ، مداحی و سخنرانی بود.
مرکز تخصصی زینب کبری (س ) با انجام هماهنگی های لازم در خصوص دعوت از سخنرانان مجرب و موضوعات مفید و مورد نیاز در راستای اجرای این برنامه همکاری نمود.
سخنرانان این مراسم عبارتند از حجه الاسلام جعفر یوسفیان ، حجه الاسلام مرادزاده ، حجه الاسلام ناصریان ، حجه الاسلام امین پور ، حجه الاسلام حاج احمد و حجه الاسلام رحمتی.
موضوعات این مراسم عبارتند از : معرفت بخشی سیره رفتاری و اخلاقی امام حسین (س) ، جاماندگان از عاشورا جاماندگان از ولایت ، تبیین شبهات عاشورا ، آموزه های تربیتی عاشورا ،اسلام ستیزی و مسلمان ستیزی رسانه و راهکارهای مقابله با آن.

پس از شهادت امام حسين(ع) رسالت خطير و سنگين زينب كبرا(س) آغاز شد. او درسخت ‏ترين شرايط جسمى و روحى، بزرگ‏ترين و خطيرترين مسئوليت‏ها را به عهده گرفت و با موفقيت كامل آن را به انجام رساند.
از نظر جسمى حضرت زينب(س) در حدود سن 55 سالگى قرار داشت. حدود 5 ماه بودكه زينب كبرا(س) از وطن خود دور بود. قطعاً در اين مدت زندگانى او به صورت عادى و معمولى نمى‏ گذشت، به ويژه در اين روزهاى اخير كه شرايط آنان از نظر آب و غذا و خواب به طور كلى دگرگون شده بود، و در وضع كاملاً اضطرارى و نامناسب بسر مى ‏بردند.

از نظر روحى روزهاى متمادى بود كه در محاصره سپاه انبوه دشمن قرار داشتند، دشمنى كه به هيچ يك از اصول انسانى، اسلامى پايبند نبود و از هيچ جنايتى در حق آنان كوتاهى نمى ‏كرد. حضرت زينب(س) در مدت كم‏تر از يك روز تعداد زيادى از برادران، برادرزادگان،عموزادگان خود را در مقابل چشمانش با بدترين و فجيع‏ ترين شيوه از دست داده بود، كه سوگ هر يك از آنان كافى بود، هر انسان قوى و نيرومندى را به زانو درآورد و براى مدتى طولانى زندگانى او را از مسير عادى و معمولى خارج سازد. علاوه بر همه اين‏ها حداقل يكى از فرزندان حضرت زينب(س) در برابر ديدگانش در كربلا به شهادت رسيد، و روشن است كه سوگ فرزند تا چه اندازه براى مادر سخت و شكننده است. بسيارى از زنان در برابر سوگ فرزند، خود را مى ‏بازند و يا لااقل براى مدت طولانى از حال طبيعى خارج مى‏ شوند. مهمتر از همه اين‏ها براى زينب كبرا(س) شهادت برادر بود، برادرى كه آگاهى از شهادتش در شب عاشورا زينب را از حال عادى خارج ساخت. مصيبتى كه آسمان‏ها و زمين قدرت تحمل آن رانداشتند و…
عقيله بنى‏ هاشم وظيفه داشت، در چنين شرايط جسمى وروحى در ميان دشمن و در حال اسارت و در حالى كه از هر نظردر وضعيت نامساعد و نامناسب جسمى و روحى به سر مى ‏برد -شرايطى كه قلم و بيان واقعاً از توصيف آن عاجز وناتوان است -بزرگ‏ترين و عظيم ‏ترين مسئوليت‏ها را انجام دهد. تصور عظمت و بزرگى كارى كه زينب(س) انجام داد، هر انسان منصف و حق‏ جويى را در برابر عظمت شخصيت و بزرگى اين بانوى بزرگ به كرنش و تحسين و ستايش وا مى‏ دارد.
زينب كبرا(س) پس از شهادت امام ‏حسين(ع) سه وظيفه و رسالت مهم بر عهده داشت، نخست پرستارى از امام سجاد(ع) و حمايت و دفاع از جان آن حضرت در برابر تعرضات و تهاجمات دشمن، دوم حمايت و دفاع از زنان و كودكان اهل‏ بيت(ع) و سوم مسئوليت پيام‏ رسانى خون شهيدان و بيدارگرى و آگاهى‏ بخشى به ‏مسلمانان.

منبع : فصلنامه حکومت اسلامی شماره 26.

زیارت عاشورا - که از تعالیم امام باقر(علیه السلام) است - به سبب آثار سازنده فردى و اجتماعى و بیان مواضع فکرى و عقیدتى شیعه و نشانه گرفتن خط انحراف، اهمیت ویژه دارد.

شمارى از دستاوردهاى این زیارت عبارت است از:

1. ایجاد پیوند معنوى با خاندان عصمت و تشدید علاقه و محبت به آنان‏

این محبت موجب مى‏ شود، زائر آن بزرگان را الگوى خویش سازد و در جهت همسویى فکرى و عملى با آنان بکوشد؛ همچنان که در قسمتى از زیارت، از خدا مى‏خواهد زندگى و مرگش را یکسره همانند آنان قرار دهد: «اللهم اجعل محیاى محیا محمد و آل محمد و مماتى ممات محمد و آل محمد».

از آنجا که این محبت به خاطر خداوند است - و خاندان عصمت از آن جهت که‏ الهى و منسوب به اویند، محبوب واقع شده‏ اند - مایه تقّرب به خداوند است. در قسمتى از زیارت چنین مى‏ خوانیم: «اللهم انى اتقرب الیک بالموالاة لنبیک و ال نبیک».

آیت الله بهجت(ره) می گفتند توسل راه کمال را باز می کند البته این اندیشه را از استادش گرفته بود. حضرت آیت الله سید علی قاضی(ره) فرموده بود که من هر چه دارم، از دو چیز است: یکی تلاوت قرآن، دیگری زیارت عاشورا و توسل. آیت الله بهجت(ره)، شیفته و عاشق اهل بیت بود. به حضرت سید الشهداء(علیه السلام) عشق می ورزید.

2. پیدایش روحیه ظلم ستیزى در زائر

تکرار لعن و نفرین بر ستمگران در این زیارت، موجب پیدایش روحیه ظلم ستیزى در زائر مى ‏شود. او با اعلام برائت و نفرت از ستمگران و ابراز محبت‏به پیروان حق و دوستان خاندان عصمت، پایه‏هاى ایمان دینى خود را مستحکم مى‏کند. مگر ایمان چیزى جز حب و بغض در راه خدا است: «هل الایمان الا الحب و البغض»؟ مۆمن واقعى در برابر ستم بى ‏موضع نیست. از ستمگر نفرت و انزجار آشکارى دارد و با مظلوم و جبهه حق اعلام همراهى مى‏ کند: «یا اباعبدالله انى سلم لمن سالمکم و حرب لمن حاربکم».

3. دورى جستن از خط انحراف‏

در این زیارت، ریشه ‏هاى ظلم هدف قرار مى‏ گیرد: «فلعن الله امةً اسست اساس الظلم و الجور علیکم اهل البیت و لعن الله امة دفعتکم عن مقامکم و ازالتکم عن مراتبکم التى رتبکم الله فیها». ستمى که در عاشورا تحقق یافت، در قلب تاریخ ستم ریشه دارد. این ظلم یک حلقه از حلقه‏ هاى ستمى است که با انحراف مسیر اصیل خلافت آغاز شد.

4. الهام گرفتن، درس آموختن و الگو قرار دادن اسوه ‏هاى هدایت‏

در این زیارت آمده است: «فاسئل الله الذى اکرمنى بمعرفتکم و معرفة اولیائکم و رزقنى البرائة من اعدائکم، ان یجعلنى معکم فى الدنیا و الآخرة و ان یثبت لى عندکم قدم صدق فى الدنیا و الاخرة». زائر پس از آنکه به حق معرفت پیدا کرد و ستم و ستمگر را شناخت و از آنان دورى جست، با ثبات قدم در مکتب خاندان عصمت و پیروى عملى از آنان، خود را در مسیر سعادت دنیا و آخرت قرار مى ‏دهد؛ یعنى، اسوه ‏ها و الگوهاى هدایت را - که از سوى خداوند منصوب شده‏ اند - سرمشق خود قرار مى ‏دهد و همگامى با آنان را مى‏ طلبد.

5. ترویج روحیه شهادت‏ طلبى و ایثار و فداکارى در راه خدا

6. احیاى مکتب و راه و هدف خاندان عصمت‏

منبع : بخش اخلاق و عرفان اسلامی تبیان

رهبر معظم انقلاب در سخنراني هاي مختلف خود به حادثه عظيم كربلا پرداخته و اهميت آن را مورد توجه قرار داده اند كه در اينجا به بخشي از اين مطالب اشاره مي گردد.

* هیچ وقت نباید امت اسلامی و جامعه‌ی اسلامی ماجرای عاشورا را به عنوان یک درس، به عنوان یک عبرت، به عنوان یک پرچم هدایت از نظر دور بدارد. قطعاً اسلام، زنده‌ی به عاشورا و به حسین‌بن‌علی (علیه‌السّلام) است. ۱۳۹۱/۰۹/۰۱

* اگر فداکاری بزرگ حسین‌بن‌علی علیه‌السلام نمی‌بود که این فداکاری، وجدان تاریخ را به کلی متوجه و بیدار کرد در همان قرن اول یا نیمه‌ی قرن دوم هجری، بساط اسلام به کلی برچیده می‌شد. ۱۳۷۲/۰۳/۲۶

* کار امام حسین علیه‌الصّلاه والسّلام در کربلا، با کار جدّ مطهرش حضرت محمد بن عبداللَّه صلی‌اللَّه‌علیه‌وآله‌وسلم در بعثت، قابل تشبیه و مقایسه است. قضیه این است. همان طور که پیغمبر در آن جا، یک تنه با یک دنیا مواجه شد، امام حسین هم در ماجرای کربلا، یک تنه با یک دنیا مواجه بود. ۱۳۷۵/۰۹/۲۴

* عبرت آن است که انسان نگاه کند و ببیند چطور شد حسین‌بن‌علی علیه‌السّلام - همان کودکی که جلوِ چشم مردم، آن همه موردِ تجلیلِ پیغمبر بود و پیغمبر درباره‌ی او فرموده بود: «سیّد شباب اهل الجنه»؛ سرور جوانان بهشت - بعد از گذشت نیم قرن از زمان پیغمبر، با آن وضعِ فجیع کشته شد؟! ۱۳۷۳/۱۰/۱۵

امام حسین را فقط به جنگِ روز عاشورا نباید شناخت؛ آن یک بخش از جهاد امام حسین است. به تبیین او، امر به معروف او، نهی از منکر او، توضیح مسائل گوناگون در همان منی و عرفات، خطاب به علما، خطاب به نخبگان- حضرت بیانات عجیبی دارد که تو کتابها ثبت و ضبط است- بعد هم در راه به سمت کربلا، هم در خود عرصه‌‌ی کربلا و میدان کربلا، باید شناخت. ۱۳۸۸/۰۵/۰۵

* عاشورا پیامها و درسهایی دارد. عاشورا درس می‌دهد که برای حفظ دین، باید فداکاری کرد. درس می‌دهد که در راه قرآن، از همه چیز باید گذشت. درس می‌دهد که در میدان نبرد حق و باطل، کوچک و بزرگ، زن و مرد، پیر و جوان، شریف و وضیع و امام و رعیت، با هم در یک صف قرار می‌گیرند. ۱۳۷۱/۰۴/۲۲

* درس عاشورا، درس فداکاری و دینداری و شجاعت و مواسات و درس قیام للَّه و درس محبّت و عشق است. یکی از درسهای عاشورا، همین انقلاب عظیم و کبیری است که شما ملت ایران پشت سر حسین زمان و فرزند ابی‌عبداللَّه الحسین علیه‌السّلام انجام دادید. خود این، یکی از درسهای عاشورا بود. ۱۳۷۷/۰۲/۱۸

منبع : پايگاه اطلاع رساني دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آيت الله العظمي سيد علي خامنه اي

«تسع» در عربی به معنای نه و تاسع و تاسوعا به معنای نهم می باشد.
روز نهم محرّم امام حسین(ع) و یارانش در محاصرة نیروهای کوفه بودند.
اين روز روزی بود که آب را روی اهل بیت(ع) و یاران امام بسته بودند. اهل بیت از نظر آب در تنگنا بودند. راه‌ها همه تحت کنترل بود تا کسی به امام نپیوندد. تهدیدهای سپاه «عمر سعد» جدّی‌تر و حالت تهاجمی آنان به سوی خیمه‌ها بیش تر می‌شد.

عصر اين روز (تاسوعا) ابن سعد طبق دستوری که از «ابن زیاد» دریافت کرده بود، آمادة جنگ با امام شد. گروهی از سپاه کوفه به سوی خیمه‌گاه امام تاختند. امام کنار خیمه‌اش نشسته و به شمشیر تکیه داده بود.(1)
حوادثی که در تاسوعا به وجود آمد، بر امام و یاران بسیار سخت گذشت، از این رو همان گونه که روز عاشورا تعطیل است، روز تاسوعا نیز تعطیل می‌باشد.
امام صادق (ع) فرمود: تاسوعا روزی است که حسین و اصحاب او در کربلا محاصره شدند و سپاه شامیان بر ضدّ آنان گرد آمدند. ابن زیاد و عمر سعد نیز از فراهم آمدن همة سواران خوشحال شدند. آن روز، حسین(ع) و یاران او را ناتوان شمردند و یقین کردند که دیگر برای او یاوری نخواهد آمد و عراقیان نیز او را پشتیبانی نخواهند کرد.(2)
یکی از دلایل اصلی بزرگداشت تاسوعا در ايران، ابراز ارادت و احترام به شخصیت والای حضرت اباالفضل العباس(ع) به عنوان دومین شخصیت حماسة عاشورا است. گرچه حضرت نیز در روز عاشورا به شهادت رسید.

پی‌نوشت‌:
1. جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، ص 91 ـ 92.
2. بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار،علامه مجلسي، اسلاميه‏، تهران‏ ،ج‏45، ص 95.

منبع : مركز ملي پاسخگويي به سوالات ديني

اگر حادثه ای غم بار برای انسان رخ دهد بی اختیار غم وجودش را فرا گرفته، بغض سینه اش را سنگین کرده، گلویش را می فشارد تا جایی که گاه نفس کشیدن سخت می شود. در این حال، گریستن بهترین کاری است که می تواند او را از این فشار دردآور نجات دهد. وقتی که بغض بترکد و اشک جاری شود راه نفس باز می شود و بعد از آن است که آرامش خاصی تمام وجود انسان را فرا می گیرد.
آنانکه توفیق اشک بر مصایب اباعبدالله الحسین علیه السلام را داشته اند این آرامش پس از گریه را تجربه کرده اند؛ اما با یک فرق اساسی و سوال برانگیز و آن اینکه در اشک بر دیگران، اشک مصیبت را کم کرده، داغ را سرد می کند و این مهمترین عامل در آرامش پس از چنین گریه ای است.
اما در اشک بر اباعبدالله علیه السلام که چنین سردی داغی معنا ندارد؛ چرا که از رسول خدا صلى الله علیه و آله نقل است که فرمود: إِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ حَرَارَةً فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ لَا تَبْرُد أَبَداً [1]

همانا برای شهادت حسین علیه السلام داغی در دلهای مؤمنین پدید آمده است که سرد شدنی نیست.

پس این آرامش و سبکی بعد از اشک بر مصایب آن حضرت برای چیست؟
پاسخ این سؤال را می توان در کلام امام رضا علیه السلام که به ریان بن شبیب فرمود و نیز روایت های مشابه ملاحظه کرد. امام رضا علیه السلام به ریان فرمود: یَا ابْنَ شَبِیبٍ إِنْ بَكَیْتَ عَلَى الْحُسَیْنِ علیه السلام حَتَّى تَصِیرَ دموعُكَ عَلَى خَدَّیْكَ غَفَرَ اللَّه لَكَ كُلَّ ذَنْبٍ أَذْنَبْتَه صَغِیراً كَانَ أَوْ كَبِیراً قَلِیلًا كَانَ أَوْ كَثِیراً [2]
ای پسر شبیب! اگر بر حسین علیه السلام اشک ریختی به شکلی که اشکت بر گونه هایت جاری شود خداوند تمام گناهان تو را می بخشد کوچک باشد یا بزرگ، کم باشد یا زیاد.
با این توضیح همیشگی که با توجه به دیگر روایات، حساب گناهانی که مربوط به حق الناس می شود جداست[3] و نیز این بخشش قطعی مربوط به پیامد جزایی گناه است و قضا و تکالیف فرد نسبت به گذشته را جبران نمی کند. برای مثال کسی که به عمد نماز نخوانده ضمن آنکه قضای آن نماز بر عهد اوست به دلیل ترک عمدی واجب الهی گناه نیز کرده است؛ وقتی گفته می شود خدا او را بخشید یعنی فقط گناهش را بخشید؛ اما وظیفه قضای نماز همچنان بر عهده او باقی است.
پس وقتی کسی بر مصایب سیدالشهداء علیه السلام اشک ریخت؛ یعنی در او انقلاب درونی رخ داده و بی آنکه بگوید نسبت به کرده های بد خود اظهار ندامت کرده [بنابراين] بی تردید خدا او را می بخشد و توبه بی کلام او را قبول می کند.
نشان به آن نشان که این کسی که از مجلس عزا بیرون می رود غیر از آنی است که دقایقی پیش وارد شد او گنهکاری بود بی توبه و این انسان پاکی است که توبه اش را خدا پذیرفته است و این سر آرامشی است که در عزاداری و اشک بر سید و سالار شهیدان علیه السلام نصیب عزاداران و گریه کنان می شود و گرنه داغ مصیبت او هیچگاه سرد شدنی نیست.

پی نوشت:
1. مستدرك الوسائل و مستنبط المسائل، ج 10، ص: 318
2. الأمالی( للصدوق) ؛ النص ؛ ص130
3. الكافی (ط - الإسلامیة)، ج 2، ص: 330، باب الظلم، حدیث اول

منبع : بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان، حجة الاسلام دکتر امید پیشگر

همایش شیرخوارگان حسینی كه هر ساله در اولین جمعه‌ی ماه محرم برگزار می‌شود، امسال نيز در صبح جمعه ۲۴ مهرماه، همزمان با دوم محرم، به صورت هماهنگ در ۱۲ نقطه‌ی شهرستان آران و بیدگل برگزار شد.

در این مراسم‌ها اولویت با حضور شیرخوارگانی بود که از محرم سال گذشته تا محرم امسال متولد شده‌اند.

تمام نونهالانی که در این مراسم شرکت کردند، هدیه‌هایی را دریافت نمودند. علاوه بر این به قید قرعه به شیرخوارانی که نام آنان «علی‌اصغر» بود، جوایزی اهدا گرديد.

تقرب به خدا هدف اساسي عزاداري براي امام حسين(ع)

هدف اصلی و اساسی در اجرای مراسم مذهبی، قرب به خدا و امید به اجر الهی است، بر این اساس مراسم عزاداری و گریه بر مظلومیت سرور و سالار شهیدان، پیش از هر چیز دیگر تقرب به خدا، و ثواب آن مطرح است. چون طبق اعتقاد مذهبی، که در روایات آمده گریه و عزاداری برای امام حسین (ع) یکی از بهترین اعمال صالح، و دارای پاداش بزرگ است.[1]

امام رضا(ع) در اين خصوص فرمودند:
« مَنْ تَذَکَّرَ مُصَابَنَا وَ بَکَى لِمَا ارْتُکِبَ مِنَّا کَانَ مَعَنَا فِی دَرَجَتِنَا یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَ مَنْ ذُکِّرَ بِمُصَابِنَا فَبَکَى وَ أَبْکَى لَمْ تَبْکِ عَیْنُهُ یَوْمَ تَبْکِی الْعُیُونُ وَ مَنْ جَلَسَ مَجْلِساً یُحْیَا فِیهِ أَمْرُنَا لَمْ یَمُتْ قَلْبُهُ یَوْمَ تَمُوتُ الْقُلُوب»‏ ؛ هرکسی یاد مصیبت ما کند و بگرید به آنچه در حق ما کردند روزی قیامت با ما و در درجه ماست . هر کسی یاد مصیبت ما کند و بگریاند دیده او گریان نشود در روزیکه همه دیده ها گریان است. هرکسی بنشیند در مجلسی که امر ما، در آن زنده می شود دلش نمیرد روزی که دلها بمیرد.[2]

بعضی از بزرگان چنین گفته اند: ذکر مناقب و فضایل آل طه و یاسین و تألم و اندوه در مصایب آنان از یک سو موجب تقرب به خداست . زیرا ارتباط عقلی و عاطفی با آن ذوات نوری مایه بهره وری از معارف قرآن و استفاده از سنت معصومین (ع) می گردد و سبب تحکیم پیوند با خلیفه خدا می شود عزاداری سید شهدا و سالار مظلومان حضرت اباعبدالله الحسین (ع) که با اعتراف دوست و دشمن هرساله بر شکوه و عظمت آن افزوده می شود نمونه برجسته این ماجرااست.[3]

یکی ازلطایف معنوی دراین باره تشابه عزاداری وروزه داری است ، یعنی همانگونه که پیامبراسلام (ص) درباره روزه داران ماه مبارک رمضان فرمودند: « أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّهُ قَدْ أَقْبَلَ إِلَیْکُمْ شَهْرُ اللَّه …أَنْفَا سُکُمْ فِیهِ تَسْبِیحٌ وَ نَوْمُکُمْ فِیهِ عِبَادَةٌ» ؛ ای مردم ماه خدا به شما رو آورده است «پس بدانید» که نفس کشیدن شما در این ماه تسبیح و خواب شما در آن عبادت است.[4]

امام صادق (ع) نیز درباره عزاداری حسینی فرمودند: «نَفَسُ الْمَهْمُومِ لِظُلْمِنَا تَسْبِیحٌ وَ هَمُّهُ لَنَا عِبَادَةٌ وَ کِتْمَانُ سِرِّنَا جِهَادٌ فِی سَبِیلِ اللَّهِ ثُمَّ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع یَجِبُ أَنْ یُکْتَبَ هَذَا الْحَدِیثُ بِمَاءِ الذَّهَب»‏؛ نفس کشیدن شخص اندوهگین بخاطر ستمی که بر ما رفته بمنزله تسبیح است و اندوه او بخاطر ما عبادت است و حفظ اسرار ما جهاد در راه خداست. بعد فرمود: واجب است این حدیث با آب طلا نوشته شود.[5]

دراین حدیث نورانی درباره آثار عزاداری همان حقیقتی گفته شده که درباره اثر روزه ماه مبارک رمضان مطرح است. یعنی اگر نفس کشیدن شخص روزه دار تسبیح و خواب آن، عبادت محسوب می شود. نفس کشیدن عزاداران نیز تسبیح و اندوه آنان، عبادت شمرده می شود.

این جریان حکایت از تأثیر عمیق معنوی عزاداری برای امام حسین (ع) به روح و جان آدمی دارد. زیباتر اینکه هرگاه این دو حدیث نورانی در کنار هم قرار گیرند این نکته به روشنی بدست می آید؛ که تأثیر و برکت معنوی عزاداری برای اهلبیت پیامبر(ص) و به خصوص سالار شهیدان حسین بن علی (ع) درست شبه آثار و برکات ماه مبارک رمضان است. چه اینکه انسان اگر با روزه گرفتن از خوردن و نوشیدن و سایر امور حیوانی خودداری می کند در واقع از این رهگذر نوعی شباهت به فرشتگان می یابد. همچنین از طریق برپایی عزاداری امام حسین (ع) نیز شباهتی به فرشتگان پیدا می کند که مأمورند همواره و تا روز قیامت برای امام حسین (ع) عزاداری کنند و در سوگ جانکاه آن حضرت مشغول ناله و عزاداری باشند.[6]

پي نوشت :

[1] - علی رضا رجالی تهرانی ، آثار و برکات سیدالشهدا در دنیا و آخرت ، ص115 ، انتشارات نبوغ ، ج9 ، قم ، 1387.
[2] - مجلسی ، محمدباقر ، بحارالانوار، ج44 ، ص278 ، موسسه الوفا بیروت ، لبنان ، 1404ق .
[3] - جوادی آملی ، عبدالله ، ادب فنای مقربان (شرح زیارت جامعه کبیره ) ج1 ، ص21 ، تحقیق و تنظیم محمد صفایی ، مرکز نشر اسراء ، قم ، 1381 ش.
[4] - مجلسی ، بحارالانوار ، ج93 ، ص356.
[5] - مجلسی ، بحارالانوار، ج2 ، ص64.
[6] - صادقی ، محمد امین ، جلوه های عرفانی نهضت حسینی ، ص165، بستان کتاب ، قم ، 1384ش .

منبع :پرسمان دانشجويي-اخلاق