مركز تخصصي حضرت زینب كبري(س) آران و بیدگل

1- در اين روز خواندن دو ركعت نماز به شرح زير مستحب است:

ركعت اول بعد از حمد آيات 26 و 27 سوره مباركه آل عمران خوانده شود:

«قُلِ اللَّهُمَّ مالِكَ الْمُلْكِ تُؤْتِي الْمُلْكَ مَنْ تَشاءُ وَ تَنْزِعُ الْمُلْكَ مِمَّنْ تَشاءُ وَ تُعِزُّ مَنْ تَشاءُ وَ تُذِلُّ مَنْ تَشاءُ بِيَدِكَ الْخَيْرُ إِنَّكَ عَلى‏ كُلِّ شَيْ‏ءٍ قَديرٌ (26) تُولِجُ اللَّيْلَ فِي النَّهارِ وَ تُولِجُ النَّهارَ فِي اللَّيْلِ وَ تُخْرِجُ الْحَيَّ مِنَ الْمَيِّتِ وَ تُخْرِجُ الْمَيِّتَ مِنَ الْحَيِّ وَ تَرْزُقُ مَنْ تَشاءُ بِغَيْرِ حِسابٍ (27)»

و در ركعت دوم بعد از حمد آيه‌ي 110 سوره مباركه كهف خوانده شود:

«قُلْ إِنَّما أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يُوحى‏ إِلَيَّ أَنَّما إِلهُكُمْ إِلهٌ واحِدٌ فَمَنْ كانَ يَرْجُوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلاً صالِحاً وَ لا يُشْرِكْ بِعِبادَةِ رَبِّهِ أَحَداً (110)» و بعد از سلام گفته شود: « اللهم اصْرِفْ عَنِّي بَليتَهُ و شُؤْمَهُ وَ ارْزُقْنِي رَحْمَتَهُ و بَرَكَتَهُ وَ جَنِّبْنِي مِمَّا أَخافُ مِن نُحُوساتِهِ و كُرُباتِهِ بِفَضْلِكَ يا دافعَ الشرورِ يا مالكَ يومِ النُشُورِ برحمتك يا أرحم الراحمين»

2- مستحب است خواندن نمازي چهار ركعتي با دو سلام در هر ركعت بعد از حمد 17 مرتبه «سوره مباركه كوثر» و پنج مرتبه «توحيد» و يك مرتبه «سوره ناس» و«فلق» و بعد از سلام اين دعا را بخواند:

« اللهم يا شديدَ القوى يا شديدَ المِحالِ يا عزيزُ ذَلَّتْ لِعِزَّتِكَ جَميعُ خَلْقِكَ فَاكْفِنِي شرَّ جميعِ خَلْقِك يا مُحسِنُ يا مُجْمِلُ يا مُتِفَضلُ يا مُنْعِمُ يا مُتِكَرِّمُ يا كافيُ يا وافيُ يا حافظُ يا حَفيظُ ، يا مَن بِيَدِهِ مقاديرُ كلِّ شيء ، إليكَ ألجَأُ و بِكَ اَلُوُذُ وعليك أَتَوَكَّلُ فَاحْرُسْنِي بِحَراسِ حِفْظِك وحُلْ بَينِي و بَينَ مَن ناوانِي أَدْرَأُ بِكَ في نحرِهِ وأَعُوذُ بِكَ مِن شَرِّهِ فَاكْفِنِي يا ربِّ بِلا إله إلا أنت برحمتك يا أرحم الراحمين وصَلِّ على سَيّدِي محمدٍ و على آله الطاهرين»

3- هركس در آخرين چهارشنبه ماه صفر بخواند سوره « الم نشرح، تين، نصر، توحيد» هر كدام هفت مرتبه پس به حول و قوه‌ي الهي بي‌نياز مي‌شود قبل از تمام شدن سال.

4- روايت شده هركس بخواند اين دعا را در آخرين چهارشنبه ماه صفر نمي‌ميرد در آن سال به طوريكه عزرائيل به خداوند مي‌گويد: يا رب! عمر فلاني تمام شده و شما امر به قبض روح او نكرديد خداوند مي‌فرمايد: راست مي‌گويي وليكن عمر او را به سبب قرائت اين دعا طولاني كردم و تا اخر صفر آينده او را از جميع آفات و بلايا حفظ كردم.

«بسم الله الرحمن الرحيم اللهم يا ذا العَرشِ العظيم و العطاءِ الكريم عَليكَ اِعتمادِي يا اللهُ يا اللهُ يا اللهُ الصمدُ الرحمنُ الرحيمُ، يا فردُ يا وترُ يا حيُّ يا قَيُّوم ، اِمْنَعْ عَنِّي كُلَّ بلاءٍ و بليّةٍ و فرقةٍ و هامةٍ ، وامنع عَنِّي شَرَّ كُلِّ ظالمٍ و جبارٍ يا قدوسُ يا رحمنُ يا رحيمُ.»

منبع : کتاب مرقاة الجنان، فی اعمال الشهور الاثنی عشر صفحه 66 و 67

هم اندیشی آسیب شناسی فعالیت های پژوهشی سطح 2 و سطح 3 درمدرسه علمیه حضرت زینب سلام الله علیها با حضور معاونین پژوهش و اساتید روش تحقیق برگزار شد.

خانم مرشدی معاون پژوهش مرکز تخصصی در ابتدای جلسه با بیان اینکه باید در هر نیمسال، فعالیت های پژوهشی مدرسه مورد ارزیابی قرار گیرد افزود: با هم فکری معاونین پژوهش مدارس علمیه و اساتید روش تحقیق شاهد پیشرفت های روز افزون در امر پژوهش هستیم و هدف جلسه امروز بررسی مشکلات تحقیقی طلاب است.
خانم امین پور از اساتید روش تحقیق در ادامه گفت: متأسفانه برخی از امور سبب کاهش انگیزه طلاب در امر پژوهش گردیده است. مواردی از جمله:
- انجام تحقیقات پایانی برخی طلاب توسط افراد دیگر
- انتظار انجام مقاله کامل برای طلاب مبتدی تحقیق جهت ارسال به جشنواره
- ارائه تحقیق با کیفیت پایین توسط طلابی که سنوات تحصیلی آنها رو به اتمام است.
- طلاب پایه 5 داوطلب سطح(3) که در زمان محدود موظف به ارائه تحقیق پایانی هستند.
با بررسی موارد مطرح شده، نتیجه این هم اندیشی این شد که اول باید هدف از انجام تحقیقات توسط طلاب مشخص گردد.آیا هدف جذب بیشتر، خروجی بیشتر یا کیفیت بهتر است که مدرسه بر اساس آن برنامه های خود را اجرا کند. پیشنهادات مطرح شده نیز عبارتند از اجرای طرح گام به گام برای پژوهش، دادن اختیارات به استاد روش تحقیق و ارائه گزارش بعد از اتمام نیمسال تحصیلی، تصویب ضوابط مشخص برای طلاب دارای شرایط خاص.

روزنامه هافینگتون پست در مقاله ای تحت عنوان : “‌ بزرگترین حرکت زائران جهان در جریان است اما شما هرگز چیزی از آن نشنیده‌اید!"‌ به زیارت اربعین حسینی و پیاده روی ملیونها زائر به سوی کربلای معلی پرداخته است. در این مقاله که به قلم سید مهدی المدرسی نوشته شده امام حسین ‌علیه السلام را نماد بی‌حد ‌و‌ مرز و فرامذهبی از آزادی و مهربانی معرفی کرده و به تشریح این پیاده روی عظیم پرداخته شده است. این مقاله جمعیت زائران را پنج برابر زائران حج می خواند. و آن را بسیار برجسته تر از آیین پر جمعییت هندوها ،کومبه ميلا،می داند. در ادامه این مقاله به ویژگی های خاص زیارت اربعین حسینی از جمله برگزاری آن در موقعیت های خطرناک و تهدیدات مختلف، شرکت کردن پیروان سایر ادیان و مذاهب در آن و همچنین نحوه میزبانی بی مانند از شرکت کننده گان در این مراسم پرداخته شده است.

این حرکت حج یا کومبه ‌میلای (kumbh mela) هندو‌ها نیست. این حرکت با عنوان «اربعین» مشهور بوده و پر جمعیت‌ترین اجتماع جهان است و احتمالا شما هرگز چیزی درباره‌ آن نشنیده‌اید. نه ‌تنها تعداد این افراد از زائران مکه بیشتر است (درواقع 5 برابر آن است)، بلکه از کومبه ‌ميلا نیز برجسته تر است؛ زیرا کومبه‌ میلا تنها هر سه سال یک ‌بار برگزار می‌شود. خلاصه، اربعین هر اجتماع بشری دیگری بر روی کره زمین را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد.

از همه مهم‌تر، مراسم اربعین یک مراسم منحصر به ‌فرد است؛ زیرا در موقعیتی برگزار می‌شود که به لحاظ ژئو پلتیکی متشنج و خطرناک است. داعش، شیعه را دشمن خونی خود می‌پندارد. از این رو، هیچ چیز بیشتر از این گروه‌های ترور را به خشم نمی‌آورد که ببینند زائران شیعه به خاطر بزرگ‌ترین نمایش اعتقادشان گرد هم می‌آیند.

مراسم اربعین یک ویژگی خاص دیگر هم دارد. هرچند اربعین مشخصاً یک مراسم شیعی است، سنی‌ها و حتی مسیحیان، ایزدی‌ها، زرتشتی‌ها و… هم برای زیارت و هم به ‌عنوان خادم زائران در این مراسم شرکت می‌کنند. با توجه به ماهیت انحصاری آیین‌های دینی، این اتفاق بسیار مهم است و این تنها می تواند یک معنا داشته باشد: مردم ـ فارغ از هر رنگ و‌ نژادی ـ حسین‌بن‌علی را نماد فراگیر، بی‌حد‌ و‌ مرز و فرامذهبی آزادی و ایثار می‌دانند.

منبع : تبيان

در اين روز زيارت امام حسين (ع) مستحب است و اين زيارت‌، همانا خواندن زيارت اربعين است كه از امام حسن عسكري (ع) روايت ‌شده كه فرمود:"علامات مؤمن پنج چيز است، پنجاه و يك ركعت نماز فريضه و نافله در شب و روز گذاردن و زيارت اربعين كردن و انگشتر بر دست راست كردن و جَبين را در سجده بر خاك گذاشتن و بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ را بلند گفتن است".

شيخ طوسي سپس متن زيارت اربعين را با سند به نقل از حضرت صادق (ع) آورده است‌:

السلام علي ولي الله و حبيبه‌، السلام علي خليل الله و نجيبه‌، السلام علي صفي الله و ابن صفيه‌………

اين مطلبي است كه شيخ طوسي‌، عالم فرهيخته و معتبر و معقول شيعه در قرن ‌پنجم درباره اربعين آورده است‌.

طبعا بر اساس اعتباري كه اين روز ميان ‌شيعيان داشته است‌، از همان آغاز كه تاريخش معلوم نيست‌، شيعيان به حرمت ‌آن‌، زيارت اربعين مي‌خوانده‌اند و اگر مي‌توانسته‌اند مانند جابر بن عبدالله انصاری بر مزار امام ‌حسين (ع) گرد آمده و آن امام را زيارت مي‌كردند.

اين سنت تا به امروز درعراق با قوت برپاست ‌و شاهديم که ميليون‌ها شيعه عراقي و غير عراقي در اين روز بر مزار امام حسين (ع) جمع مي شوند.

بسم‌الله‌الرّحمن‌الرّحیم
به عموم جوانان در کشورهای غربی‌
حوادث تلخی که تروریسم کور در فرانسه رقم زد، بار دیگر مرا به گفتگو با شما جوانان برانگیخت. برای من تأسّف‌بار است که چنین رویدادهایی بستر سخن را بسازد، امّا واقعیّت این است که اگر مسائل دردناک، زمینه‌ای برای چاره‌اندیشی و محملی برای همفکری فراهم نکند، خسارت دو چندان خواهد شد. رنج هر انسانی در هر نقطه از جهان، به‌خودی‌خود برای همنوعان اندوه‌بار است. منظره‌ی کودکی که در برابر دیدگان عزیزانش جان می دهد، مادری که شادی خانواده‌اش به عزا مبدّل می شود، شوهری که پیکر بی‌جان همسرش را شتابان به سویی می برد، و یا تماشاگری که نمی داند تا لحظاتی دیگر آخرین پرده‌ی نمایش زندگی را خواهد دید، مناظری نیست که عواطف و احساسات انسانی را برنینگیزد. هرکس که از محبّت و انسانیّت بهره‌ای برده باشد، از دیدن این صحنه‌ها متأثّر و متألّم می شود؛ چه در فرانسه رخ دهد، چه در فلسطین و عراق و لبنان و سوریه. قطعاً یک‌ و نیم میلیارد مسلمان همین احساس را دارند و از عاملان و مسبّبان این فجایع، منزجر و بیزارند. امّا مسئله این است که رنجهای امروز اگر مایه‌ی ساختن فردایی بهتر و ایمن‌تر نشود، فقط به خاطره‌هایی تلخ و بی‌ثمر فرو خواهد کاست. من ایمان دارم که تنها شما جوانهایید که با درس گرفتن از ناملایمات امروز، قادر خواهید بود راه‌هایی نو برای ساخت آینده بیابید و سدّ بیراهه‌هایی شوید که غرب را به نقطه‌ی کنونی رسانده است.

درست است که امروز تروریسم درد مشترک ما و شما است، امّا لازم است بدانید که ناامنی و اضطرابی که در حوادث اخیر تجربه کردید، با رنجی که مردم عراق، یمن، سوریه، و افغانستان طیّ سالهای متمادی تحمّل کرده‌اند دو تفاوت عمده دارد؛ نخست اینکه دنیای اسلام در ابعادی بمراتب وسیع‌تر، در حجمی انبوه‌تر و به مدّت بسیار طولانی‌تر قربانی وحشت‌افکنی و خشونت بوده است؛ و دوّم اینکه متأسّفانه این خشونتها همواره از طرف برخی از قدرتهای بزرگ به شیوه‌های گوناگون و به شکل مؤثّر حمایت شده است. امروز کمتر کسی از نقش ایالات متّحده‌ی آمریکا در ایجاد یا تقویت و تسلیح القاعده، طالبان و دنباله‌های شوم آنان بی‌اطّلاع است. در کنار این پشتیبانی مستقیم، حامیان آشکار و شناخته‌شده‌ی تروریسم تکفیری، علی‌رغم داشتن عقب‌مانده‌ترین نظامهای سیاسی، همواره در ردیف متّحدان غرب جای گرفته‌اند، و این در حالی است که پیشروترین و روشن‌ترین اندیشه‌های برخاسته از مردم‌سالاری‌های پویا در منطقه، بی‌رحمانه مورد سرکوب قرار گرفته است. برخورد دوگانه‌ی غرب با جنبش بیداری در جهان اسلام، نمونه‌ی گویایی از تضاد در سیاستهای غربی است.

چهره‌ی دیگر این تضاد، در پشتیبانی از تروریسم دولتی اسرائیل دیده می شود. مردم ستمدیده‌ی فلسطین بیش از شصت سال است که بدترین نوع تروریسم را تجربه می کنند. اگر مردم اروپا اکنون چند روزی در خانه‌های خود پناه می گیرند و از حضور در مجامع و مراکز پرجمعیّت پرهیز می کنند، یک خانواده‌ی فلسطینی ده‌ها سال است که حتّی در خانه‌ی خود از ماشین کشتار و تخریب رژیم صهیونیست در امان نیست. امروزه چه نوع خشونتی را می توان از نظر شدّت قساوت با شهرک‌سازی‌های رژیم صهیونیست مقایسه کرد؟ این رژیم بدون اینکه هرگز به‌طور جدّی و مؤثّر مورد سرزنش متّحدان پرنفوذ خود و یا لااقل نهادهای بظاهر مستقلّ بین‌المللی قرار گیرد، هر روز خانه‌ی فلسطینیان را ویران و باغها و مزارعشان را نابود می کند، بی‌آنکه حتّی فرصت انتقال اسباب زندگی یا مجال جمع‌آوری محصول کشاورزی را به آنان بدهد؛ و همه‌ی اینها اغلب در برابر دیدگان وحشت‌زده و چشمان اشک‌بار زنان و کودکانی روی می دهد که شاهد ضرب و جرح اعضای خانواده‌ی خود و در مواردی انتقال آنها به شکنجه‌گاه‌های مخوفند. آیا در دنیای امروز، قساوت دیگری را در این حجم و ابعاد و با این تداوم زمانی می‌شناسید‌؟ به گلوله بستن بانویی در وسط خیابان فقط به جرم اعتراض به سربازِ تا دندان مسلّح، اگر تروریسم نیست پس چیست؟ این بربریّت چون توسّط نیروی نظامی یک دولت اشغالگر انجام می شود، نباید افراطی‌گری خوانده شود؟ یا شاید این تصاویر فقط به این علّت که شصت سال مکرّراً از صفحه‌ی تلویزیون‌ها دیده شده، دیگر نباید وجدان ما را تحریک کند.

لشکرکشی‌های سالهای اخیر به دنیای اسلام که خود قربانیان بی‌شماری داشت، نمونه‌ای دیگر از منطق متناقض غرب است. کشورهای مورد تهاجم، علاوه بر خسارتهای انسانی، زیرساخت‌های اقتصادی و صنعتی خود را از دست داده‌اند، حرکت آنها به سوی رشد و توسعه به توقّف یا کندی گراییده، و در مواردی ده‌ها سال به عقب برگشته‌اند؛ با وجود این، گستاخانه از آنان خواسته می شود که خود را ستمدیده ندانند. چگونه می توان کشوری را به ویرانه تبدیل کرد و شهر و روستایش را به خاکستر نشاند، سپس به آنها گفت که لطفاً خود را ستمدیده ندانید! به جای دعوت به نفهمیدن و یا از یاد بردن فاجعه‌ها، آیا عذرخواهیِ صادقانه بهتر نیست؟ رنجی که در این سالها دنیای اسلام از دورویی و چهره‌آرایی مهاجمان کشیده است، کمتر از خسارتهای مادّی نیست.

جوانان عزیز! من امید دارم که شما در حال یا آینده، این ذهنیّت آلوده به تزویر را تغییر دهید؛ ذهنیّتی که هنرش پنهان کردن اهداف دور و آراستن اغراض موذیانه است. به نظر من نخستین مرحله در ایجاد امنیّت و آرامش، اصلاح این اندیشه‌ی خشونت‌زا است. تا زمانی که معیارهای دوگانه بر سیاست غرب مسلّط باشد، و تا وقتی که تروریسم در نگاه حامیان قدرتمندش به انواع خوب و بد تقسیم شود، و تا روزی که منافع دولتها بر ارزشهای انسانی و اخلاقی ترجیح داده شود، نباید ریشه‌های خشونت را در جای دیگر جستجو کرد.

متأسّفانه این ریشه‌ها طیّ سالیان متمادی، بتدریج در اعماق سیاستهای فرهنگی غرب نیز رسوخ کرده و یک هجوم نرم و خاموش را سامان داده است. بسیاری از کشورهای دنیا به فرهنگ بومی و ملّی خود افتخار می کنند، فرهنگهایی که در عین بالندگی و زایش، صدها سال جوامع بشری را بخوبی تغذیه کرده است؛ دنیای اسلام نیز از این امر مستثنا نبوده است. امّا در دوره‌ی معاصر، جهان غرب با بهره‌گیری از ابزارهای پیشرفته، بر شبیه‌سازی و همانندسازی فرهنگی جهان پافشاری می کند. من تحمیل فرهنگ غرب بر سایر ملّتها و کوچک شمردن فرهنگهای مستقل را یک خشونت خاموش و بسیار زیان‌بار تلقّی میکنم. تحقیر فرهنگهای غنی و اهانت به محترم‌ترین بخشهای آنها در حالی صورت می گیردکه فرهنگ جایگزین، به‌ هیچ‌وجه از ظرفیّت جانشینی برخوردار نیست. به طور مثال، دو عنصر «پرخاشگری» و «بی‌بندوباری اخلاقی» که متأسّفانه به مؤلّفه‌های اصلی فرهنگ غربی تبدیل شده است، مقبولیّت و جایگاه آن را حتّی در خاستگاهش تنزّل داده است. اینک سؤال این است که اگر ما یک فرهنگ ستیزه‌جو، مبتذل و معناگریز را نخواهیم، گنهکاریم؟ اگر مانع سیل ویرانگری شویم که در قالب انواع محصولات شبه هنری به سوی جوانان ما روانه می شود، مقصّریم؟ من اهمّیّت و ارزش پیوندهای فرهنگی را انکار نمی کنم. این پیوندها هر گاه در شرایط طبیعی و با احترام به جامعه‌ی پذیرا صورت گرفته، رشد و بالندگی و غنا را به ارمغان آورده است. در مقابل، پیوندهای ناهمگون و تحمیلی، ناموفّق و خسارت‌بار بوده است. با کمال تأسّف باید بگویم که گروه‌های فرومایه‌ای مثل داعش، زاییده‌ی این‌گونه وصلتهای ناموفّق با فرهنگهای وارداتی است. اگر مشکل واقعاً عقیدتی بود، می بایست پیش از عصر استعمار نیز نظیر این پدیده‌ها در جهان اسلام مشاهده می شد، درحالی‌که تاریخ، خلاف آن را گواهی می دهد. مستندات مسلّم تاریخی بروشنی نشان می دهد که چگونه تلاقی استعمار با یک تفکّر افراطی و مطرود، آن‌هم در دل یک قبیله‌ی بدوی، بذر تندروی را در این منطقه کاشت. وگرنه چگونه ممکن است از یکی از اخلاقی‌ترین و انسانی‌ترین مکاتب دینی جهان که در متن بنیادینِ خود، گرفتن جان یک انسان را به مثابه‌ی کشتن همه‌ی بشریّت میداند، زباله‌ای مثل داعش بیرون بیاید؟

از طرف دیگر باید پرسید چرا کسانی که در اروپا متولّد شده‌اند و در همان محیط، پرورش فکری و روحی یافته‌اند، جذب این نوع گروه‌ها می شوند؟ آیا میتوان باور کرد که افراد با یکی دو سفر به مناطق جنگی، ناگهان آن‌قدر افراطی شوند که هم‌وطنان خود را گلوله‌باران کنند؟ قطعاً نباید تأثیر یک عمر تغذیه‌ی فرهنگی ناسالم در محیط آلوده و مولّد خشونت را فراموش کرد. باید در این زمینه تحلیلی جامع داشت، تحلیلی که آلودگی‌های پیدا و پنهان جامعه را بیابد. شاید نفرت عمیقی که طیّ سالهای شکوفایی صنعتی و اقتصادی، در اثر نابرابری‌ها و احیاناً تبعیض‌های قانونی و ساختاری در دل اقشاری از جوامع غربی کاشته شده، عقده‌هایی را ایجاد کرده که هر از چندی بیمارگونه به این صورت گشوده می شود.

به‌هرحال این شما هستید که باید لایه‌های ظاهری جامعه‌ی خود را بشکافید، گره‌ها و کینه‌ها را بیابید و بزدایید. شکافها را به جای تعمیق، باید ترمیم کرد. اشتباه بزرگ در مبارزه با تروریسم، واکنشهای عجولانه‌‌ای است که گسست‌های موجود را افزایش دهد. هر حرکت هیجانی و شتاب‌زده که جامعه‌ی مسلمان ساکن اروپا و آمریکا را که متشکّل از میلیون‌ها انسان فعّال و مسئولیّت‌پذیر است، در انزوا یا هراس و اضطراب قرار دهد و بیش از گذشته آنان را از حقوق اصلی‌شان محروم سازد و از صحنه‌ی اجتماع کنار گذارَد، نه تنها مشکل را حل نخواهد کرد بلکه فاصله‌ها را عمق، و کدورتها را وسعت خواهد داد. تدابیر سطحی و واکنشی ــ مخصوصاً اگر وجاهت قانونی بیابد ــ جز اینکه با افزایش قطب‌بندی‌های موجود، راه را بر بحرانهای آینده بگشاید، ثمر دیگری نخواهد داشت. طبق اخبار رسیده، در برخی از کشورهای اروپایی مقرّراتی وضع شده است که شهروندان را به جاسوسی علیه مسلمانان وامیدارد؛ این رفتارها ظالمانه است و همه می دانیم که ظلم، خواه‌ناخواه خاصیّت برگشت‌پذیری دارد. وانگهی مسلمانان، شایسته‌ی این ناسپاسی‌ها نیستند. دنیای باختر قرنها است که مسلمانان را بخوبی می‌شناسد؛ هم آن روز که غربیان در خاک اسلام میهمان شدند و به ثروت صاحبخانه چشم دوختند، و هم روز دیگر که میزبان بودند و از کار و فکر مسلمانان بهره جستند، اغلب جز مهربانی و شکیبایی ندیدند. بنابراین من از شما جوانان می خواهم که بر مبنای یک شناخت درست و با ژرف‌بینی و استفاده از تجربه‌های ناگوار، بنیانهای یک تعامل صحیح و شرافتمندانه را با جهان اسلام پی‌ریزی کنید. در این صورت، در آینده‌ای نه‌چندان دور خواهید دید بنایی که بر چنین شالوده‌ای استوار کرده‌اید، سایه‌ی اطمینان و اعتماد را بر سر معمارانش می گستراند، گرمای امنیّت و آرامش را به آنان هدیه می دهد، و فروغ امید به آینده‌ای روشن را بر صفحه‌ی گیتی می تاباند.
پیش از این نیز، رهبر انقلاب در بهمن ماه سال گذشته در پی وقوع حوادث تروریستی در فرانسه و به تبع آن موج اسلام‌هراسی، نامه‌ای به جوانان اروپا و آمریکای شمالی نوشته بودند.
سیّدعلی خامنه‌ای
۸ آذر ۱۳۹۴

مشنو از نی چون حکایت میکند

بشنو از دل چون روایت میکند

مشنو از نی، نی نوای بی نواست

بشنو ازدل، دل حریم کبریاست

نی چو سوزد تل خاکستر شود

دل چو سوزد محفل دلبر شود

نی ز خود هرگز ندارد شور و حال

دل بود مرآت نور ذوالجلال

نی اگر پرورده آب و گل است

دست پرورده خداوندی دل است

نی اگر بشکست بی قدر و بهاست

بشکند گر دل، خریدارش خداست

نی تهی دست است و بی قدر و بها

دل بود گنجینه عشق و صفا

نی تهی مغز و درونش پر هواست

دل تجلیگاه عرفان و ولاست

نی تو را از یاد خدا غافل کند

دل تو را در قرب حق نائل کند

نی به هر دست و به هر لب آشناست

دل مکان و خانه خاص خداست

نی چو بینم یاد آرم نینوا

دل شود نالان به یاد کربلا

از جفای نی دلم آتش گرفت

کاش نی از ریشه آتش می گرفت

نی ز حلقوم حسین خون می مکید

پی نی زینب گریبان می درید

دید بر سر نی چون سر آن حق پرست

سر به محمل زد جبین خود شکست

چون رود در شام و در تشت طلا

می خورد نی بر لب آن مقتدا

نی خورد چون بر لب و دندان او

دل بسوزد بر لب عطشان او

“ذره بس کن ماجرای نی نوا

سوخت از این غم دل خیر النساء”

امام خميني(ره)